De badkamersoap 2

Op 17-9-2009 schreef ik dat eindelijk na 1,5 jaar de problemen van mijn douche voorbij zijn. Klik HIER voor het vorige bericht. Een paar dagen later echter bleek dat niet te kloppen. Weer lekkage!!!! Weer een nieuwe aannemer laten komen. Weer deugt de reparatie niet. Weer ellende door lekkage en loszittend tegelwerk. Eindelijk maar besloten om grof geschut in stelling te brengen. Rond de jaarwisseling 2009/2010 een advocaat in de hand genomen. Gelukkig heb ik een rechtsbijstandverzekering.

Ik ben naar een plaatselijke aannemer gegaan (van der Valk) om de schade te laten opnemen. Dat was ruim € 5000,00. Het hoofd montage van Wooning is uiteindelijk gekomen en heeft de schade opgenomen. Weer een andere douchecabine en douchebak en vervanging van al het loszittend tegelwerk.

Jawel, eind juni 2010 kwam er een speciale aannemer, waarvan Wooning zei dat deze firma alles tot een goed einde kan brengen. En jawel, dat lijkt (tot op heden) ook zo te zijn. Alles is fantastisch gerepareerd. Een nieuwe douchebak en douchecabine. Alles doet het nu goed en tot op heden is nog geen lekkage geconstateerd. Er bestaan dus toch nog vaklui. Verder kan ik direct met deze firma contact opnemen als er nog iets gedaan moet worden of niet goed is. Eindelijk een vaste contactpersoon en gelukkig in de buurt (Berkel Rodenrijs).

Alles heeft 2,5 jaar geduurd. Gelukkig kunnen wij weer douchen zoals het hoort. Waarschijnlijk klopt het spreekwoord "De aanhouder wint'.

Hoe wordt je wie je bent? De fundamenten van mijn leven.

Een huis is gebouwd op een fundering. De fundering bestaat onder andere uit heipalen. Afhankelijk van de samenstelling van de ondergrond kunnen dat korte of lange heipalen zijn. De kwaliteit van dit alles bepaalt de houdbaarheid van het gebouw. Komen er in de loop der jaren wel of geen scheuren in muren en plafond. Soms zie je oude huizen wat scheef weggezakt staan.
Zo zie ik ook het leven en de persoonlijkheid die je in de loop der jaren hebt ontwikkeld. De persoonlijkheid als het huis van al jouw gevoelens.

Waar is dit alles op gebaseerd? Welke gebeurtenissen en ervaringen ondersteunen het fundament van je persoonlijkheid? En waar zijn wat scheuren ontstaan door bijvoorbeeld traumatische ervaringen? Waar zijn kwetsbare plekken ontstaan waardoor het geheel wat onstabiel kan zijn?
Regelmatig zien we mensen die door ervaringen en ziekten niet meer zelfstandig kunnen functioneren en hulp nodig hebben. Bij een gebouw gaan we het dan stutten om te voorkomen dat het instort. Bij de mens stutten wij door middel van het geven van liefde, hulp en ondersteuning.

Opvallend bij een gebouw is dat het razend snel vervalt als het niet meer wordt bewoond. Niemand kijkt daar dan nog naar om. Al snel begint de verf te bladderen en de ruiten worden kapot gegooid. Je hoeft dan niet lang meer te wachten dat het een bouwval is geworden. Er blijft uiteindelijk niet veel meer over en alleen afbraak is dan nog de oplossing.

Zo gaat dat bij mensen precies hetzelfde. Als niemand zich meer met een hulpbehoevend iemand bemoeit, dan ontstaan er scheurtjes. Die iemand wordt eenzaam, doet niet meer mee, geniet niet meer, voelt zich verlaten, overbodig en waardeloos, enz. Eigenlijk een bouwval dat beter afgebroken kan worden. De liefde en genegenheid van en voor anderen zijn toch het cement tussen elke dag dat wij leven.

Hoe zien mijn heipalen er uit en hoe lang zijn die? Op welke ondergrond is mijn persoonlijkheid gebouwd?

Op 3-jarige leeftijd getroffen door polio. Vanaf deze leeftijd een verleden van ziekenhuis in en uit. Intense fysiotherapie en veel operaties. Verblijf in een ijzeren long. Elke nacht thuis vastgebonden in een gipsen harnas om scheefgroei van mijn rug zoveel mogelijk te voorkomen. Ik huilde dan verschrikkelijk, waardoor mijn moeder niet meer in staat was dit elke nacht te doen. Haar dochter (mijn zus) van veertien jaar kreeg dan de opdracht deze handeling elke avond te doen.

De perioden in het ziekenhuis waren erg traumatisch. Als jongetje van 4, 5 of 7 jaar was je daar dan helemaal alleen. Verlaten door moeder en vader in een vreemde wereld. Een futuristische wereld waar mensen in witte kostuums je leven letterlijk beheersten. Een groot gebouw met allemaal kamers en gangen waarvan je niet wist waar die naar toe gingen. Wat kon je vandaag van hen verwachten? Welke enge en pijnlijke dingen gingen ze vandaag of morgen weer met je doen? Je was machteloos, want zij waren de baas en je had maar naar ze te luisteren. Alleen totale overgave was de enige oplossing. Verzet was zinloos. Zij waren namelijk sterker dan ik en in de meerderheid.

Kwam je na een operatie weer uit de narcose? Als kind moest ik dus iedere keer weer overdenken dat ik misschien niet uit de operatie zou kunnen komen. Je nam iedere keer weer afscheid van het leven. Daarbij werd ook aan mij de beslissing overgelaten of ik wel of niet de operatie zou laten doen. Hoeveel pijn zou je daarna dan hebben? Hoe lang ging dit duren? Zou de operatie lukken of mislukken?

Overleven ging alleen door steun te geven en te krijgen van andere patiënten. Ik herinner mij nog dat ik als veertien jarige elke avond als een vaderfiguur naar de jongere medepatiënten ging en hen een goede nacht toewenste en ze als een vader een zoen gaf voor het slapen gaan. Dit was als grapje begonnen maar werd in de loop van de tijd serieus. Sommige van hen waren er de volgende dag niet meer. Overleden! Wreed uit je leven gerukt. Iemand die je nodig had en die je ook weer steunde. Iemand die je deelgenoot was en de enige was die begreep in welke wereld ik leefde. Daardoor was de band sterk. Wanneer was ik aan de beurt?

In de pubetijd was ik ook nogal onzeker vanwege mijn handicap. Voor de verwerking hiervan heb ik nooit hulp gehad. Geen therapie. Ik heb het tot nu toe (60 jaar later) zelf uit moeten zoeken. Ik heb veel van deze intense ervaringen weggestopt. Diep weggestopt in een doosje. Soms gaat dit doosje even open. Zeker op oudere leeftijd. Dat gebeurt tijdens een gesprek met iemand, een persoonlijke vraag die iemand aan je stelt, een opmerking of een TV-fragment dat je raakt door wat je zelf hebt meegemaakt.

Wat doe ik nu met deze ervaringen?Elke ervaring is een heipaal onder mijn persoonlijkheid. Elke ervaring heeft mij gekleurd en gevormd. Ondanks dat dit niet de prettigste ervaringen waren hebben ze mij gevormd en ben ik wie ik ben. Ik ben er sterk door geworden. Gelukkig kan ik zeggen dat ik tevreden ben met wie ik ben. Daarom zou ik deze ervaringen niet willen missen, want anders zou ik een geheel andere persoonlijkheid zijn. Het klinkt gek, maar ik zou het zo weer overdoen.

Juist deze laatste opmerking kan bij anderen vreemd overkomen. Door al die ervaringen voel en denk je anders. Noemt men dat levenservaring?
In ieder geval merk ik wel dat ik vaak anders tegen zaken aan kijk. Soms voel ik mij ook wat onbegrepen. Het is namelijk moeilijk uit te leggen waarom je doet zoals je doet, kijkt zoals je kijkt en handelt zoals je handelt. Dat kan je alleen maar uitleggen aan lotgenoten.
Dat anders zijn kan soms wel eens lastig zijn, maar juist dat hoort tot mijn persoonlijkheid. Hierdoor kan ik genieten van zeer kleine dingen die anderen als vanzelfsprekend ervaren. Niets is namelijk vanzelfsprekend!
Hiermee ben ik tevreden. Men moet er maar mee leven.

Geen koekjes meer in verzorgingstehuis

Bewoners van de verzorgingshuizen Roncalli en 't Godshuis in Roermond krijgen sinds 1 januari geen koekjes meer bij de thee of koffie. Deze maatregel is volgens de directie genomen op verzoek van de Adviescommissie Cliëntenraad.
De raad geeft namelijk de voorkeur aan gezonde voeding. Dit meldt De Limburger.De cliëntenraad stelt echter dat er op 19 januari nog gesproken moet worden over het invoeren van de maatregel. Volgens Ine van Kempen, dochter van een bewoonster van 't Godshuis zijn de koekjes echter al geschrapt. "Het personeel en ik vinden het schandalig. Mijn moeder kan zelf niet meer naar de winkel.''AD 07/01/10.

Bij dit bericht val ik weer eens van mijn stoel. Dit is ook mijn toekomst. Bekoeieneert worden door een groep nitweters die zich de Cliëntenraad noemt. Dat enige koekje nog van de bewoners afpakken en daarna naar huis en 's-avonds samen met moeder de vrouw een kopje koffie met (JAWEL) een grote koek en afsluiten met TV kijken met een zak chips en nootjes.

Een cliëntenraad is er voor de bewoners en niet voor de leiding. Een adviescommissie geeft een advies en geen bevel, dus het advies hoeft niet opgevolgd te worden. Een cliëntenraad hoort eerst haar achterban te horen voordat men een beslissing neemt. Ontslaan deze cliëntenraad!!!

Ik ben dertien jaar werkzaam geweest in het gevangeniswezen. Als de gedetineerden de soep niet van goede kwaliteit vonden werd door hen de Commissie van Toezicht opgeroepen. Deze groep mensen, die niets weten wat er zich in een penitentiaire inrichting afspeelt, ging dan met een interessant gezicht deze soep proeven. De klacht was namelijk dat er te weinig soepballetjes in zaten. Na telling vond de Commissie van Soepballen dat dan ook en werd er een schadevergoeding aan de gededtineerden uitbetaald om het leed te verzachten.

En .......... PAS OP ............. herhaal deze fout niet, want dan was het echt oorlog. Gevangenisopstanden, Kamervragen en vervelende stukjes in de krant, enzovoort. In het gevangeniswezen kent men ook geen pyamadagen en ook geen dagen dat men zich niet kan wassen. Zou dat het geval zijn, dan kwamen er Kamervragen en werd de minister van Justitie ter verantwoording geroepen. Het is dan snel met deze misstanden afgelopen. Grote stukken in de media en ontslag van de gevangenisdirecteur kan dat ook nog tot gevolg hebben.

Je moet dus crimineel zijn om rechten te hebben. Ouderen worden in een soort niemandsland geplaatst en zijn daarna aan de goden overgeleverd. Regelmatig worden deze misstanden gelukkig nog aan de kaak gesteld dankzij acties van familieleden.
SCHANDE!!!!! Wat is dit voor een bananenrepubliek?