Daar zijn we weer

Het is al weer enkele jaren geleden dat ik iets op deze blog geplaatst heb. Dat kom omdat ik nogal veel vrijwilligerswerk verricht, dat mij dagelijks geheel in beslag neemt. In 2015 startte ik onder andere als webmaster en kort daarna ook als bestuurslid en PR-man bij Vogelasiel De Houtsnip te Hoek van Holland. Kort nadat ik bij deze club kwam, werd ik ook nog beheerder van dit asiel. Dat kwam omdat de oud beheerder plotseling stopte met zijn werk. Later kregen wij ook te maken met de egelopvang. De Egelopvang-Westland stopte, omdat de beheerder op leeftijd was en door haar gezondheid niet meer in staat was de egeltjes te hanteren. Alle egeltjes en alle materialen kwamen toen naar De Houtsnip.
Helaas kreeg in grote conflicten met het bestuur en de vrijwilligers, die niet bereid waren om mee te gaan met nieuwe ontwikkelingen. Ik moest toen besluiten met dit werk te stoppen. Trekken aan een dood paard heeft geen zin en is ook nog eens heel erg vermoeiend en frusterend.

Al snel werd ik door dierenambulancedienst "Dierennoodhulp West Nederland" gevraagd om de functie van secretaris op mij te nemen. Dat werk doe ik nu nog steeds met veel plezier. Ik heb ook de website gemaakt (een nieuwe hobby van mij). Kijk maar eens naar www.dierennoodhulpwestnederland.nl.
Daarnaast vul ik ook voor het FNV aangiften inkomstenbelasting in voor FNV-leden. Ook ben ik begin dit jaar gestart met het schrijven van levensboeken. Doormiddel van interviews schrijf ik een boek met hun levensverhaal. Dit boek is dan een document voor de nabestaanden. Dit is heel leuk en interessant werk. 
Ook ben ik adviseur van de cliëntenraad Sociale Zaken van de gemeente Vlaardingen, waarvan ik ook de website beheer. Zo heb ik nog meer websites, die ik gebouwd heb. 
Dus ik verveel mij niet. Ik zit beslist niet achter de geraniums. En ben dus eigenlijk een druk baasje.

60 procent polio-patiënten kampt met nieuw syndroom.

De gevolgen van polio-epidemieën in de jaren 50 zijn veel groter dan gedacht. Zo’n 60 procent van de polio-patiënten kampt met het zogenaamde postpoliosyndroom (afgekort PPS). Dit is een nieuwe afname van spierkracht. Op dit moment gaat het om bijna 7000 patiënten. Het overgrote deel weet niet dat ze het syndroom heeft. 

Een deel van de mensen die ooit polio kreeg, blijkt zo’n 30 tot 35 jaar na de oorspronkelijke acute ziekte last te krijgen van nieuwe verschijnselen. Zoals vermindering van spierkracht, snelle vermoeidheid, en soms ademhalings- en slikproblemen.

De exacte oorzaak van PPS is nog onbekend. Niet alleen vermindert de kracht in spieren die door polio zijn aangetast. Soms komt het syndroom ook voor in voorheen normaal functionerende spieren.

De klachten van het postpoliosyndroom worden vaak niet herkend. Ze worden afgeschoven op algemene veroudering. Daarbij komt polio door het Rijksvaccinatieprogramma nauwelijks nog voor. Hierdoor is ook het postpoliosyndroom in Nederland een uitstervend fenomeen. Daardoor herkennen huisartsen het niet altijd. 

Daarnaast zijn er ook immigranten die polio hebben doorgemaakt in hun geboorteland. In het Amsterdam Medisch Centrum is dit 23 procent van de PPS-patiënten.

“Omdat bij PPS een andere behandelmethode nuttig is dan bij algemene ouderdomsklachten, is het belangrijk dat mogelijke patiënten, maar ook artsen weten van het bestaan,” aldus Frans Nollet, hoogleraar revalidatiegeneeskunde aan het AMC.

In Radio EenVandaag vertelt Frans Nollet wat het postpoliosyndroom is. Waarom krijgt de ene poliopatiënt het wel en de ander niet? En is het net als polio besmettelijk. En werkt het verlammend? Daarnaast vertelt Ria Bloemen (61) en PPS-patiënte haar persoonlijke verhaal. 

Klik hier voor het interview.

Heerlijk op vakantie met de fiets.

Heerlijk op vakantie. Een fiets huren en lekker op pad. Toch word je uiteindelijk moe. Je fiets op je laatste krachten. Komt er fluitend een stel (man en vrouw) met een reuze snelheid voorbij. Leeftijd schattend op 73 jaar. Ik herken ze van het begin van de dag. Zij zaten toen ook op het terrasje waar wij een kopje koffie dronken. Zwetend kijk ik ze na. Heb ik een verkeerde fiets? Is mijn conditie soms -5? Fiets ik verkeerd? Of rijd ik met een lekke band? Ik kijk nog eens goed. En ja hoor! Ik zie een vierkante doos onder hun bagagedrager zitten. Een ELEKTRISCHE FIETS!! Daarom rijden deze mensen met toch al een respectabele leeftijd nog zo fris en fruitig door het landschap. Ik kan niet ontkennen dat er een lichte jaloersheid in mij op kwam. Ik was zo'n beetje aan het eind van mijn Latijn en verlangde ook naar zo'n fiets.

Thuis aangekomen spookte deze ervaring nog een paar keer door mijn hoofd. Uiteindelijk heeft dit ons doen besluiten om samen ook een elektrische fiets te nemen. Mijn auto had al een trekhaak, dus gauw een fietsdrager aangeschaft. Op vakantie gaan de fietsen mee. En nu fietsen we gelukzalig langs velden en wegen. Zelden worden we nu nog ingehaald door een elektrische bejaarde, want onze snelheid is nu gelijk aan die van hen. (Tja, ik zeg wel elektrische bejaarde, maar ik ben ook al 67 jaar oud).

Een elektrische fiets is een prachtige uitvinding. Je maakt langere tochten. Je wordt niet moe. Je ontdekt prachtige fietspaden. Zelfs in de onmiddellijke woonomgeving hebben we een nieuwe wereld ontdekt. Prachtige plekken waar je met de auto niet komt. Vaak plannen we in het weekend een tochtje in de buurt. Of gaan we met de fiets op familiebezoek. Met een terrasje erbij heb je dan een heerlijke dag samen. Genieten van elkaar, van het landschap en het weer. We hopen dit nog lang te kunnen doen.

Van wie zijn toch die boodschappen? (3)

Na alle boodschappen gedaan te hebben kwam ik bij de kassa. De kassiëre was een jongedame van ongeveer 20 jaar oud. Ik besloot weer eens een poging te wagen om te kijken of de kassiëre wist hoe het balkje heet dat men op de lopende band achter de boodschappen legt. Ik heb dit al eerder gedaan. Tot op heden heb ik nog geen goed antwoord gekregen. Ook niet tijdens verjaardagen. Men weet het niet, terwijl wij dit balkje dagelijks gebruiken bij de kassa.  Kijk maar eens naar die andere artikelen met dezelfde titel. Alle artikelen over het beurtbalkje hebben als label "winkelen' (zie linker menu).
Ik deed een poging richting kassiëre. "Dag. Weet je hoe dit balkje officieel heet?" vroeg ik aan de kassiëre. Ik stond al klaar om te horen dat zij dat natuurlijk niet wist.
"Ja hoor", antwoordde de kassiëre, "dat heet een beurtbalkje". Men kan het ook nog distributiebalkje noemen.
Verbaasd keek ik naar de kassiëre. "U bent de eerste die weet hoe dit balkje officieel heet", reageerde ik verbaasd richting kassiëre. "En dat men het ook distributiebalkje mag noemen wist zelfs ik niet. Hoe komt u aan die kennis?"
"Oh", antwoordde de kassiëre, "dat is heel eenvoudig. Dat heb ik geleerd tijdens mijn inburgeringscursus". En ze glimlachte vriendelijk naar mij.
In opperste verbazing ging ik huiswaarts. Zo zie je maar dat de inburgeraars ons nog een lesje kunnen leren over onze eigen Nederlandse taal.

Bacterie-fup

Het is eigenlijk raar om te weten dat je handen de gehele dag vol zitten met de gekste en vieste bacteriën. Het is maar goed dat wij dit niet met het blote oog kunnen zien. Het is helaas niet te voorkomen. Zodra je bijvoorbeeld gaat winkelen en je raakt het winkelwagentje aan, of de telefoon, het toetsenbord, armleuningen van de roltrap, deurkrukken en niet te vergeten de WC-bril en ga zo maar door, dan zitten je handen vol met bacteriën. Onderzoek heeft uitgewezen dat deze voorwerpen  vaak vuiler zijn dan een WC-bril. Het is niet moeilijk voor te stellen dat het daardoor ook onder de vingernagels niet pluis is.

Wat verwonderd mij echter?
Vaak zie ik ouders (hoofdzakelijk moeders) die liefdevol een vinger in de mond van baby-lief steken ter vervanging van de welbekende fup. Baby-lief sabbelt dan fanatiek op deze aangereikte vinger dat het een lust is. Ik moet er echter niet aan denken hoeveel bacteriën zo'n kind binnen krijgt via deze vinger en nagel, waar bacteriën zich vaak in grote getalen ophouden. Eet smakelijk!!    

Positie van de tafeldame

Wat mij opvalt is, dat in een restaurant de dames altijd de beste zitpositie innemen. De dames zorgen er voor dat zij een zodanige plek hebben dat zij het gehele restaurant in de gaten kunnen houden.
De dames zitten dus zelden met hun neus richting muur. Nee, altijd de rug naar de muur gekeerd. Niet alleen  de partner en het eten, maar alles wat in het restaurant gebeurt heeft de belangstelling van de tafeldame.
De man heeft geen enkel probleem. De man is geïnteresseerd in eten, want bij de man gaat de liefde nu eenmaal via de maag!

Een nieuw begin.

Het komt steeds dichter bij. Dinsdag 20 december 2011 is mijn laatste werkdag na 45 dienstjaren. Dat zal een hele omschakeling zijn. Maar ........................ ik heb al weer nieuwe plannen. Veel sporten om mijn lichaam op peil te houden (belangrijk op deze leeftijd). Ik zal het kunstschilderen weer ter hand nemen. Deze weblog zal ook weer meer gevuld gaan worden. Heerlijk wandelen langs het strand met de honden. Lekker op terasjes zitten en mensen kijken. Fotograferen en filmen. Op kleinzoon passen. Een aantal keren per jaar met korte vakanties gaan en natuurlijk ook veel digitale activiteiten met mijn iPhone, Ipad, Ipod en iMac en nog veel meer dingen.
Als ik dit alles op een rijtje zet, maak ik mij al weer zorgen. Straks kom ik tijd tekort!!!!